Insomniac

Darkness covered the four corners of my room. There was silence all over it. And there were no people outside. No uninteresting “talks”. No unwanted noise. The narrow patio outside was totally deserted. Everyone was asleep…except me.

Lying on my bed, I opened my heavy eyes. These eyes have been wanting to close but my mind seemed so restless. I felt like I was preoccupied with many things but I wasn’t thinking of anything at all.

I let my eyes behold the emptiness of my room. My eyes caught something bright, a green bulb that I use as the source of light when I sleep. But now, it’s no use. I felt like I would be awake whole night.

The squeaking sound of lizards was the only thing that breaks the silence. I was gazing at them as they play freely on the ceiling.

This small green bulb lightens up the room. I can see things clearer now. But all of them are lifeless. Not even the air that the electric fan blows can bring them to life. I’m alone. But I’m used to it.

I’ve been tossing and turning on my bed for quite some time. I spent so much time in embracing my pillow and wishing that I would finally snore after few minutes. I wanted to close my eyes and fall asleep. But the problem is that I can’t. I really can’t. It seems that my call center days are all coming back. I thought that the polyphasic “sleeps” that I had before would come once again.

Then, I felt that something was crawling on my skin. Damn! It was one filthy cockroach. WTF!  I hate it. I hate to see cockroaches fly everywhere and sleep beside me. I hate it even more to see rats eat the little food that I have. I would get rid of these pests soon!  

I got up from the bed and sat on a wooden chair. It felt good to cover my face with the palms of my hands. However, my eyes hurt every time my eyelids touch them. It felt like the smallest grains of sand were scattered in my eyes. If only I could ask my eyes and mind to cooperate, I would have done it earlier.

I grabbed my cellphone roughly to check the time. I was a bit horrified to see that it was already past twelve.

I lied down once again and finally lapsed into unconsciousness…

 

 

Homecoming

Nag-enjoy ako nung Holy Week. Di dahil sa patay sa Papa Jesus. Yun eh dahil nakauwi ako sa min kahit ilang oras lang. More than two days naman kung talagang bibilangin ko. Bitin yon kung tutuusin kasi parang namasyal lang ako dun. Parang ginawa ko lang kusina na pagkatapos kong kumain eh bumalik agad sa sala at nanood ng TV.

Pero dahil na rin sa pamilya, mga kaibigan, at kamag-anak ko eh naging worthwhile naman ang bakasyon ko. Yes. Gusto ko lang linawin na ang “homecoming” ay tumutukoy sa bakasyon ko sa amin at di sa katagang malaswa. lolz!

Excited talaga ako pag umuuwi. Kahit medyo tahimik sa lugar namin eh nasasabik pa rin akong balik-balikan. There’s no place like home ika nga.

Biyernes Santo na ko dumating. Naging penitensya sa kin ang pagbiyahe at di maayos na tulog sa barko at van. May nadaanaan akong prusisyon sa kalsada. Yong nagdadasal habang naglalakad at may hinihintuang istasyon. Di istasyon ng pulis o bus. Yong stations of the cross na ginagawa tuwing holy week. Ni minsan eh di pa ko nakasama sa ganung prusisyon.

Sa kalsada pa lang eh ang dami ko nang nadaanang mga kaibigan. Ganun din ang buhay ko nung tambay pa ko. Lagi akong laman ng kalsada at umuuwi lang ako pag kainan na. Binati nila ako agad. Nakakataba talaga ng puso ang simpleng ngiti at pagwelkam ng mga tao sayo. Yong para bang masaya silang makita ako at bumalik sa lugar namin. Feeling ko tuloy eh isa akong artista at may red carpet sa unahan ng kalsada. Akala ko rin eh may courtesy ako kinabukasan sa munisipyo. lols.

Tumakbo agad ako papasok sa bahay pagkababa ko sa motorsiklo. Gusto ko ngang mag-slow mo nun para ma-emphasize ang emosyon. Pero sa tootong buhay to at di pelikula kaya ilang hakbang lang eh nasa loob ko ng bahay. Sobrang na-miss ko ang apat na sulok ng bahay namin. Nandun ang mga kuya ko at isa kong pamangkin. Kwentuhan agad at walang puknat na kulitan. Nasa bahay na ko pagdating ng erpat at ermat ko.

Kahit kulang pa ko sa tulog eh sinuyod ko agad ang buong barangay. Wala namang pagbabago sa amin. Same old people and same old faces. May napansin lang ako sa mga kabataan dun. Akala ko kasi may dumapong epidemya dun at nagkasakit ang mga binatilyo at dalagita. Malalim kasi ang mga mata na parang naratay sa ospital ng ilang buwan. Yon pala eh nagiemo-emohan ang mga kumag at naglalagay ng uling sa gilid ng mga mata. Pati ba naman mga kuko eh kinulayan na rin ng itim.

Paboritong laro sa min ang volleyball pag summer. Kaya pinuntahan ko din ang court sa min at nakipagpustahan agad. Kaya nga yong iba eh ginagawa ng hanap-buhay ang paglalaro ng volleyball. Na-shock nga lang ako kasi ang dating kino-coach ko lang dati eh parang kasing-galing ko na ngayon. hehe. Nakaka-disappoint din kasi 4 out of 10 na lang ang pumapasok sa spikes ko. Dati kasi magkasing-galing kami ni Edjet Mabbadayad, ang spiker ng FEU. hehe. Halos mabali din ang mga daliri pag nago-overhand set ako. Ang mas masaklap pa eh dalawang dangkal na lang siguro ang talon ko. Isang taon na rin akong di nakakapaglaro kaya kinabukasan eh parang galing pa lang ako sa hazing.

Di rin kumpleto ang bakasyon ko pag di ako maligo sa dagat. Naligo kami ng mga pinsan ko nung Black Saturday. Ilang oras din kaming nagbabad at nagbilad sa araw. Di ko naman gustong magmukha akong kapre kaya umahon kami nung mag alas-dos.

Time passed by so fast. Gusto ko mang mag-extend ng bakasyon eh di pwede. Kaya bumiyahe ako pabalik sa Cebu nung Easter Sunday. Bumalik ako sa Cebu na di man lang ako nalasing sa min. Ang dami pang nakikipag-inuman sa kin na di ko napagbigyan. Pero mabuti nga yon kasi baka wala nang natira sa pera ko. lolz!

Haayy, ewan ko ba pero sa tuwing umuuwi ako eh nawawalan ako ng ganang bumalik. Pero ganun talaga, kelangan kong masanay nang ganito. Homesick talaga ang pinakamatindi kong kalaban. Hanggang sa susunod kong pag-uwi… I just don’t know when!
 

Flashback

DEAR DIARY,  

One year na pala ako dito today. Ang dali talagang lumipas ng mga araw. Parang kelan lang eh pagala-gala lang ako sa mga kalye. Di naman bilang taong-grasa. Naghahanap ako nun ng kumpanyang tatanggap sa akin at sa aking kakayahang mai-angat ang estado nila. (kapal!)

Di rin naging madali ang mga pinagdaan ko. Nandon yong maubos ang pera ko sa kabibiyahe sa lahat ng sulok ng lugar na to. Minsan dumodoble pa kung minamalas at sa maling babaan ako napapadpad. Nagaalay-lakad na nga lang ako kung medyo malapit lang.

May natira pa namang konting swerte sa kin. May pinsan kasi ako na kumupkop sa kin habang wala pa akong trabaho. Sila ang nagpakain, nagpaligo, at nagbihis sa kin (ngeeh). Yon nga lang kinailangan kong tiisin ang mga anak nilang singkulit ng mga daga. May katulong naman silang na-recruit pero pati ako ay damay sa kamalasan. Napakabata pa kasi ng katulong. Nasa puberty stage pa lang. Yong tinutubuan pa lang ng balahibong-pusa at unti-unting tumutulis ang dibdib.

Kinakabahan ako kasi baka pag-uwi ng pinsan ko eh bali na ang isang kamay ng anak nya. Di naman kaya eh naumpog ang ulo sa pader. Nag-alala din ako sa panganay na parang streetchild sa katatambay sa kalsada. Baka di namin namalayan at na-kidnap na ng gangsters sa kanto. O di kaya eh nasagasaan ng truck. Shet! May pananagutan din ako pag nagkataon. Kaya minadali ko ang job-hunting.

Dahil nga maga-anibersari na ko dito, di ko maiwasang maalala yong mga nangyari last year kahit di naging puro sarap. Para bang sa pelikula, di kumpleto kung walang flashback. Haaayyy! It’s time for reminiscing…Gusto kong balikan ang mga araw na minarkahan ko ang kalendaryo naming may picture ng naka-bikini dahil sa historical events na nangyari sa kin.

MARCH 1. Birthday ko. Imbes na mag-celebrate eh nag-apply ako sa isang call center. Naipasa ko naman ang written exam. Naka 91 0ut of 100 items pa nga ako (naks!) Pero sa kasamaang-palad eh kelangan ko raw mag-take two sa kanilang voice test. Mahina raw kasi boses ko. Eh alangan namang magsisigaw ako nun eh ang dami naming nagtake. Binigyan nila ako ng second chance on March 16. ‘Langya! Mamumuti mga mata ko sa kahihintay nun.

MARCH 4. Sumabak ulit ako sa paghahanap ng trabaho. Call center na naman. Naipasa ko ulit ang exam at pinabalik kinabukasan para sa final interbyu. Yes! This is it!

MARCH 5. Final interbyu ko. Halos mahulog ang puso ko sa kaba. First time kong makipag-bolahan nun sa job interbyu. Shet! Ilang minuto din akong umupo sa hot seat. Ayon, naawa sa kin at pinabalik ako kinagabihan para sa job offer.  Sa gabi ring yon, tinawagan ako ng una kong in-applayan. They waived the result of my voice test. Bigla tuloy lumapad ang atay ko kasi may naghabol sa kin. But, it’s too late…

MARCH 12. Excited ako sa training namin. Masaya pa naman nun. Di nagtagal eh nawala ang excitement ko. I hated irate callers na laging nagpapagulo sa tahimik kong buhay. Halos mawalan pa ko ng dugo sa kai-Ingles gabi-gabi. Di na nga ako nagpapigil sa sweet words ng Ops Manager namin.

Kaya pagkatapos kong mag-AWOL eh balik-tambay ako sa min ng isang buwan. Dating gawi. Lasingan dito, lasingan don. Tambay maghapon at usapang walang kwenta. Pero bumalik din ako sa pagtatrabaho…

AUGUST 24.  Na-hire ako sa pangalawa kong trabaho. At nandito pa rin ako ngayon. So far, nagi-enjoy ako kahit pano at wala pa kong planong mag-AWOL. Di kalakihan ang sahod pero mapagtatiyagaan.

(End of pagbabalik-tanaw)

Marami rin palang nangyaring maganda sa kin. Di ko pala pasan ang mundo. Mas maswerte pa rin  ako sa ibang tao dyan kung tutuusin. Kaya gusto kong magpasalamat kay God for all the blessings.

Mahirap talagang makipagsapalaran. You don’t know what to expect. Minsan tambay ka, minsan naman seryoso sa trabaho. Ang flashback ay laging magri-remind sa tin kung san tayo galing…dahil kung anong meron tayo ngayon eh dahil sa ginawa natin noon….

                                                                                          – beer-O –

You’re Invited

Guys! May kainan sa bahay tomorrow. Punta kayo! Madali lang naman rides papunta dito. Sakay lang kayo ng tatlong bus, dalawang jeep at isang traysikel. Pahatid kayo sa may ilog and if makakita kayo ng kweba, daan kayo don para shortcut then diretso lang. Pagdating nyo sa unang eskinita liko kayo sa right then left then right ulit. Then you’ll see a rusty gate. Hindi yon ah! Ang hirap nyan may maliit na bundok na dapat nyong akyatin. Sa ikatlong bundok may bahay.  Look for my lola kasi siya ang maghahatid sa inyo sa amin. Okay? Iniexpect ko kayo! Tenks! 😆

Kwentong Kandila

 

MGA TAUHAN:

LANDO – asawa ni Lumen na nagtatrabaho sa construction site sa Makati. Part-time balot vendor sa gabi. May kalakihan ang tiyan dahil sa kaiinom sa kanto.

LUMEN – asawa ni Lando na official labandera ng isang mayamang pamilya sa Alabang. Syempre pa, Surf lang daw ang ginagamit nya. Madalas ding tumambay sa labas at makipagchismisan sa mga kumare habang nagkukutuhan.

TAGA-MERALCO – patpating lalake na napapanot na ang noo. Mabibilang na siguro ng kamay ang puting buhok sa ulo. Madalas tumambay sa mga kalye at magbilang ng poste.

EMPLEYADA – Mahaba ang buhok na pinarebond pa lang. Di naman kagandahan pero mapagtatiyagaan. Nakasuot ng uniform na kita ang cleavage.   

TAGPO:

Alas-otso na ng gabi. Medyo madilim na ang Basag-Ulo St. sa Payatas at nabalot na ng masangsang na amoy ang Barangay Sunog-Baga. Nagkalat na ang mga rugby boys sa kalsada habang ang iba ay abala sa pagtutulak ng shabu. Marami ring kalapating mababa ang lipad na naglipana sa daan. Pulang-pula ang mga nguso at kinapos sa tela ang suot na mga damit. Kalalabas pa lang ni Lando galing sa trabaho. Mukhang naligo sa putikan at tumatagaktak ang pawis sa noo. Umuusok ang bunganga dahil sa paghithit ng isang stick ng Winston na binili sa tindahan ni Mang Tukmol.  Si Lumen naman eh busy sa panonood niya ng paboritong teleserye na may nagsasayaw na babae sa OBB. Abala din sa pagbubunot ng kumakapal na buhok sa kili-kili.

Pagdating ni Lando sa bahay…

LUMEN: (abot-tenga ang ngiti)  “Swithart, delayed ako ng isang buwan. Kagagaling ko lang sa doktor. Pero ‘wag mong sabihin kahit kanino baka mapahiya lang ako ‘pag di nagkatotoo.”

 Kinaumagahan…may dumating na taga-Meralco.

TAGA-MERALCO: “Ale, delayed ho kayo ng isang buwan. ”

LUMEN: “Kanino mo nalaman?” (sabay dilat ng mata at kunot ng noo)

TAGA-MERALCO: “Nandito nakasulat sa records namin.”

 LUMEN: “Talaga? Nakasulat sa records nyo?”

Sumunod na araw…sumugod sa Meralco si Lando na galit na galit.

LANDO: “Pano nyo nalaman na delayed ng isang buwan ang misis ko?”

EMPLEYADA: “Konting pasensya lang. Kung gusto niyong mawala sa records namin to, magbayad na lang kayo.” (napailing na lang to the left and to the right)

LANDO: “Eh kung ayokong magbayad?”

EMPLEYADA: “Puputulan ho kayo!”

LANDO: (tumingin sa kanyang ibaba at napailing) “Kung pupulutan ako, eh anong gagamitin ng misis ko?”

EMPLEYADA: “Pwede naman siyang gumamit ng kandila, di ba?”

Tuliro si Lando sa pinag-usapan nila ng empleyada…

Dahil matagal-tagal pa ang sahod ni Lando at di rin nakabale sa amo si Lumen, di nila nabayaran ang electric bill. Naputulan sila ng kuryente kinabukasan. Wala silang nagawa kundi gumamit lang muna ng kandila. Nag-enjoy naman sila kahit medyo madilim sa loob ng kanilang barong-barong. Masaya sila sa kanilang candle-lit dinner at malambing silang nagsubuan ng sardinas at noodles na madalas nilang ulam.  Dahil nga sa sweetness ng dalawa ay para silang lalanggamin. Di lang basta langgam kundi yong hantek na kung makakagat eh halos makatuklap ng balat.

Di talaga nasusukat sa liwanag at dilim ang pagmamahalan. Kahit na ano pang gamit nila, kandila man o bumbilya, ang mahalaga eh lalong tumitibay ang kanilang pagsasama. 😆 Lalo pa ngang naging romantic ang kanilang mga gabi. Pagkatapos kumain, binuhat ni Lando ang asawa at inihiga sa butas-butas na banig na nakalatag sa sahig. Masaya nilang pinagsaluhan ang gabi sa liwanag ng nauupos na kandila.